Mijn verhaal: “Opgeven was geen optie, ik had een doel!”

Lang heb ik getwijfeld of ik dit wilde delen. Gisteren deelde ik voor het eerst mijn verhaal in het openbaar tijdens mijn presentatie op De Nationale Gezondheidsbeurs, de reacties waren zo fijn dat ik besloot om dit ook voor alle andere lieve lezers op papier te zetten. Voor veel mensen sta ik tenslotte bekend als enthousiaste taartenbakker, spring in het veld of als juf. Uiteindelijk is het omturnen van mijn glutenvrije last naar een glutenvrij feestje, slechts een onderdeel van een diepere laag. Een diepere laag die ik hier nog niet eerder heb besproken, maar voor mij uiteindelijk zo belangrijk is geweest mijn eigen ontwikkeling én daarmee het ontstaan van OH MY PIE!

De artsen en de mensen om mij heen dachten dat ik nooit meer beter zou worden, ik had een doel ik wilde beter worden én ik wilde voor de klas!

Het is alweer elf jaar geleden dat mijn leven werd stil gelegd. Ik was een enthousiaste PABO-studente, werkte altijd hard, perfectionistisch én cijferde mijzelf altijd weg. Ik kampte met een hardnekkige eetstoornis waardoor mijn lichaam op een gegeven moment aan de rem trok. Een laag zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen en continue buikpijn zorgden ervoor dat ik liever niet wilde voelen. Niet eten verdoofde letterlijk, in die tijd was er nog geen glutenintolerantie geconstateerd. 

Mijn haat-liefdeverhouding met eten was enorm. Ik kon ontzettend genieten van eten maar ik gunde het mijzelf niet en het deed pijn.

Deze destructieve manier van leven waren mij bijna fataal. Ik was zo fragiel, ongelukkig en eenzaam dat ik mij bijna niet voor kon stellen dat ik ooit geluk zou kunnen ervaren. De artsen en de mensen om mij heen dachten dat ik nooit meer beter zou worden. Mijn lichaam stond op het punt om de handdoek in de ring te gooien, maar mentaal bleef ik vechten. Hoe verzwakt ik ook was, ik had een doel; ik wilde beter worden én ik wilde voor de klas!

Uiteindelijk hebben al deze ervaringen mij gevormd tot de persoon die ik nu ben.

De weg naar herstel leek vaak een donkere tunnel zonder enig lichtpuntje in de verte. Ik vond het zo ontzettend moeilijk om meer ruimte in te nemen, goed voor mijzelf te zorgen en te genieten. Toch bleef ik gemotiveerd om keer op keer door te pakken. Mede dankzij de lieve mensen om mij heen, die mij onvoorwaardelijk steunden is het gelukt om stapje voor te stapje uit het donkere dal te kruipen. In die tijd heb ik veel meegemaakt en ik heb keihard gestreden. Uiteindelijk hebben al deze ervaringen mij gevormd tot de persoon die ik nu ben. Mijn positieve instelling, discipline en grote dosis doorzettingsvermogen waren mijn redding. Het is een bizarre ziekte, die meedogenloos kan zijn. Veel meiden die door dezelfde hel heen gingen kunnen het niet meer navertellen. Hierdoor besef ik mij iedere dag weer dat het leven veel te mooi is om te laten gaan. 

Beetje bij beetje groeide mijn zelfvertrouwen en durfde ik mijn gevoel te uiten. Ik leerde weer genieten van eten maar de buikpijn bleef. Twee jaar later werd er bij mij coeliakie geconstateerd waarna mijn volgende zoektocht begon. 

Lees hier: “Ik pakte mijn leven terug, nam mijn verantwoordelijkheid en kroop uit de slachtofferrol.”

Oké, de diagnose coeliakie was gesteld en toen begon de zoektocht pas echt. Het acceptatieproces en het ontwikkelen van een nieuwe ‘way of life’. Ik wilde mijn leven voortzetten zoals ik dat altijd had gedaan. Ik dacht dat ik enkel met een glutenvrij eetpatroon geholpen zou zijn, dus kocht ik vervolgens allerlei glutenvrije producten en verdwenen de glutenrijke producten in de prullenbak. Gewapend met mijn nieuwe glutenvrije voer dacht ik de wereld met een gemak te kunnen trotseren. Al snel kwam ik van een koude kermis thuis. Iedere dag at ik trouw mijn glutenvrije boterhammen, toverde ik een glutenvrije warme maaltijd op tafel en knaagde ik op rijstwafels of een glutenvrij biscuitje dat van ellende als Saharazand uit elkaar viel. Stap voor stap voelde ik mij iets beter, maar toch bleef de buikpijn aanwezig en voelde ik mij nog regelmatig als ‘een zeekoe op het droge’. Niet dat ik er uitzie als een zeekoe, maar zo voelt het op de momenten dat ik een enorm opgeblazen buik heb.

Buikpijn, alsof er continue iemand met een mes in je buik aan het wroeten is. Pijnscheuten die niet fijn zijn en waar geen paracetamol tegenop kan. De weken, zeg gerust maanden verstreken maar de aanhoudende buikpijn, de huiduitslag en de vermoeidheid bleven aanwezig en belemmerde mij in mijn dagelijkse leven. Ik voelde mij een hoopje ellende. De artsen gaven aan dat het tijd nodig had. Ondertussen had ik het gevoel dat de dingen die mij gelukkig maakte in het leven langzaam tussen mijn vingers door glipte.

En zo ontstonden de eerste OH MY PIE! ontbijttaartjes, een feestje voor iedereen!

Het is niets voor mij om bij de pakken neer te blijven zitten daarom ging ik op zoek naar mogelijkheden om fijner in mijn vel te zitten en weer een feestje van het eten te maken. Zo ontstonden al snel de ontbijttaartjes. Ik postte deze op Instagram met een aantal vrolijke woorden en een glimlach. Al snel werden deze taartjes erg gewaardeerd en volgde er een eenvoudige website met de naam: OH MY PIE! Stapje voor stapje heb ik mijn kennis vergroot, mijn vaardigheden als creatieve bakster en schrijfster. Yes, er volgden twee boeken! OH MY PIE! & Bakken Zonder Tarwe, gemaakt met een grote dosis liefde en creativiteit. 

Met goede voeding was ik er nog niet alleen. Vorig jaar heb ik ontdekt dat sporten en dan met name krachttraining in combinatie met conditie en mobiliteit erg goed voor mij werkt. Ik sport dan ook meerdere malen per week en ik merk dat dit mij zowel fysiek als mentaal erg goed doet. Het is zelfs verslavend! Tot twee jaar geleden was ik nog allergisch voor sportscholen. Ik hielde helemaal niet van het sfeertje en de statische apparaten. De circuittraining en de Workout Of the Day trainingen bij The Body Studio geven mijn zoveel plezier! Ik zou het liefste iedere dag meedoen! 

Vorige maand nam ik deel aan de boksclinic van So-Me fashion. Niets fijner dan comfortabele sportkleding. Niet eerder had ik durven denken dat ik met zoveel plezier zou kunnen sporten. 

Nu 10 jaar later kan ik zeggen dat ik de balans gevonden heb. Ik heb geleerd om te luisteren naar de signalen van mijn lichaam en om deze ook serieus te nemen. Ik voel nu aan wanneer ik even een pas op de plaats moet maken, ook al komt dit soms niet handig uit. Ik bewaak mijn grenzen en ik denk steeds minder na over wat andere mensen daarvan zullen vinden als ik een bepaalde keuze voor mijzelf zou maken (ook als deze heel anders is dan men normaal gesproken gewend zou zijn). Deze stappen geven mij zo’n energieboost en ik heb veel meer zelfvertrouwen! Ik heb ontdekt dat er een kleurrijk gebied te ontdekken is tussen zwart en wit. Dat kleurrijke gebied bevalt mij wel! Door dit hele proces kan ik milder naar mezelf kijken en dat maakt het leven zoveel leuker! Het klinkt misschien gek, maar door het hele proces dat ik heb doorgemaakt sta ik sterker in mijn schoenen en denk ik in mogelijkheden en kansen.

Van onzeker meisje ben ik door de jaren heen veranderd in een tevreden persoon. Trots op waar ik nu sta, wie ik ben en wat ik doe. De tijd van ‘schamen’ en ‘verbergen’ is voorbij. Dit ben ik nu eenmaal, zonder poespas.. gewoon puur!

Deze kracht en liefde verwerk ik in de creaties die ik met jullie deel. Ik zeg niet voor niets, ieder taartpuntje is een puntje geluk. OH MY PIE! is mijn passie en mijn sleutel om mijzelf en het leven te omarmen. 

Koester het leven, haal adem, geniet en durf vooral jouw hart te volgen. 

Heel veel liefs,

Marike

Heb je een vraag voor mij? Stuur een digitale brief naar info@marikebol.com en wie weet beantwoord ik jou vraag de volgende keer!

Portretfotografie: Kim Captein