Persoonlijk: Mijn verlof is voorbij! Hoe gaat het nu met Vera?

Ongelofelijk wat gaat de tijd toch snel. Wanneer je dit kleine lachebekje op jouw beeldscherm ziet verschijnen dan kun je je bijna niet voorstellen dat dit kleine meisje zo’n pittige start heeft gehad. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik in deze blog schreef over mijn verlof. We zijn alweer iets meer dan 3 maanden verder, in de tussentijd is er een heleboel gebeurd en ben ik weer begonnen met werken. Het zal je niet ontgaan zijn dat de laatste periode van mijn zwangerschap een rollercoaster was. De spanning rondom het buikwanddefect van Vera was groot, zekerheid was er niet en er stond nog een groot vraagteken bij de vraag hoe groot het defect zou zijn en hoeveel impact dit zou hebben. Op 4 juni is Vera geboren én wauw wat doet ze het goed. Wij vinden het zo bijzonder dat zoveel mensen hebben meegeleefd en de vraag hoe het met Vera gaat wordt vaak gesteld. In deze blog zal ik wat meer hierover delen, lees én kijk je mee?

Het idee dat het verkeerd kon gaan maakte mij heel verdrietig, maar toch bleven we allebei heel rustig en waren we een team!

Het zou een rustig jaar worden 2020, althans dat dachten de Mister en ik vorig jaar toen we op vakantie waren in Noorwegen. Dat liep iets anders, we kochten een nieuw huis, de Corona periode gooide roet in het eten én een spannende zwangerschap. Eerder deelde ik al in deze en in deze blog dat mijn zwangerschap niet echt van een leien dakje ging. Vera bleek bij de 16 weken echo een gastroschisis te hebben oftewel een buikwanddefect. Hierbij ligt een gedeelte van de dunne darm buiten de buik tijdens de zwangerschap en blijft het gedurende de zwangerschap spannend of alles goed blijft gaan. Dit proces werd nauwlettend in de gaten gehouden door de artsen in het Erasmus MC. Zo ook voor ons, iedere week vierden we weer een feestje wanneer de controles goed waren. Iedere goede week was er in elk geval één. Op 37 weken zou ik worden ingeleid. Doordat Vera maar bleef draaien is er besloten om een keizersnede in te plannen op 2 juni. De bevalling daar zat ik niet over in, het ging mij alleen om Vera. Hoe zou het met haar gaan na de bevalling?

Van keizersnede naar natuurlijke bevalling en weer terug

Ik weet het nog goed, dinsdag 2 juni. Het besef dat je de deur uitloopt met een tas, onderweg nog een pakketje op de brievenbus doet om vervolgens naar het ziekenhuis te rijden waarbij je weet dat je niet zonder baby weg zal gaan. Terwijl ik klaar werd gemaakt voor de keizersnede, wilde de arts nog één laatste echo nemen. Op dat moment bleek dat Vera weer goed lag en dus was gedraaid. Het zou een inleiding worden. De volgende ochtend bleek ze weer gedraaid. Op het moment dat de arts haar wilde draaien, lag ze weer goed. Het dametje was toen al een dametje die wel wist wat ze wilde. Op woensdagavond bleek dat we een natuurlijke bevalling niet verder konden rekken d.m.v. een inleiding. De ontsluiting vorderde niet ondanks de weeën en Vera’s hartslag bleef veel te hoog. Er moest ingegrepen worden met een keizersnede. Rillend als een rietje ging ik naar de OK, we reden met het bed door de verlaten gangen doordat het al erg laat was. Normaal gesproken zou het op de gangen heel druk zijn. Dit moment is mij goed bij gebleven, het had ook wel iets bijzonders. Eenmaal op de OK werd een ruggenprik gezet, helemaal prima want nu voelde ik die weeën niet meer. Het duurde niet lang of Vera werd geboren. Een heel klein mini mensje van nog geen 2300 gram dat in plaats van huilde, met grote ogen om zich heen keek. Wauw. Vasthouden was geen optie. Dat wisten we, dat was oké. Als het maar goed met haar zou gaan en dat bleek zo te zijn. Wat waren we blij!

Het buikwandefect bleek groter dan gedacht

Op het moment dat ik haar zag en de kinderarts aangaf dat het goed met haar ging kwamen de tranen, ik kon alleen maar huilen van geluk. Het buikwanddefect bleek groter dan gedacht, niet alleen haar dunne darm maar ook haar maag en eierstokken lagen buiten de buik. Waarschijnlijk doordat ze de dagen voor de bevalling nog vaak is gedraaid. De kleur van de organen was goed, er waren geen ontstekingen te zien en ook haar buik bleek voldoende volume te hebben om de organen direct terug te plaatsen. Terwijl ik bijkwam van de keizersnede werd Vera direct geopereerd en werden haar organen terug geplaatst. Ons kleine dotje was zo sterk, een vechtertje. De volgende dag mochten we bij haar kijken en dit moment was magisch. Ze lag in de couveuse op de IC en ondanks de operatie deed ze het heel goed. Er werd een lijn geplaatst in haar aderen waardoor ze voeding kreeg via haar bloed omdat haar organen voorlopig nog geen voeding konden hebben via de natuurlijke weg. Ook kreeg ze nog ondersteuning voor de ademhaling. Dit was zo zielig om te zien, zo’n ieniemienie mensje waar grote slangen in werden geplaatst. We hadden er vertrouwen in, we hadden tenslotte weer een hobbel overwonnen. Daar was dan ook eindelijk de eerste keer dat we haar in het echt mochten vasthouden. Dit moment is met geen woorden te beschrijven. Heel gek om dan te beseffen dat dit jouw kindje is. 

Vera herstelde snel, iedere dag ging ze stappen vooruit

Het lastige van een buikwanddefect is dat ze van tevoren niet kunnen zeggen hoe lang het herstel gaat duren. Dit hang echt af van de conditie van de organen die buiten de buik hebben gelegen en weer op gang moeten komen. Vruchtwater is iets dat de organen prikkelt en kan zorgen voor ontstekingen. Wanneer de organen teruggeplaatst zijn is het nog de vraag wanneer het lichaampje weer voeding kan verteren. Vera bleek een dappere strijdster, iedere dag zette zij stappen in de goede richting. Na 1,5 week op enkel voeding via het bloed geleefd te hebben mocht zij opbouwen met borstvoeding via de fles. Het ging om enkele milliliters, maar iedere milliliter die goed ging was er één aldus de Mister. Twee dagen na de bevalling trokken we in in het Ronald Mcdonald huis in Rotterdam. Zo fijn dat dit bestaat. Hierdoor konden we dichtbij Vera zijn. Gelukkig ben ik heel snel hersteld en liep ik na twee dagen weer vrolijk rond. Het is ook een oergevoel denk ik als moeder wat je met je meeneemt wanneer je in zo’n situatie zit waardoor je sneller herstelt en doorgaat. Geen roze wolk voor ons.

Sneller dan verwacht, Vera mocht mee naar huis!

Dat het goed ging, dat zagen we maar dat ze zo snel meer naar huis mocht dat hadden we nooit gedacht. Vera mocht twee weken na de bevalling mee naar huis, om daar verder te herstellen en verder te groeien. Wauw, dat kwam als een verrassing. Juist omdat we echt hadden ingezet op minimaal een maand of langer (dat is de ingeschatte tijd die ervoor staat voor het herstel na de operatie). We konden ons geluk niet op! Eindelijk zou ons kleine meisje in haar eigen bedje kunnen slapen, niet meer alleen op een zaal. Stapje voor stapje wende Vera aan haar nieuwe leven als Oh My Mini Pie! De eerste weken was dit heel erg zoeken naar een ritme en bleef het spannend of het allemaal goed zou gaan. Ze wilde alleen maar bij ons zijn, een draagdoek bleek de oplossing. Alsof ze alle gemiste tijd met ons wilde inhalen. We genoten intens van deze weken en dit kleine wondertje, dat iedereen doet verbazen ook de artsen. Een doorzettertje is het!

Hoe gaat het nu met Vera?

Ondertussen is Vera alweer ruim 3 maanden oud en maakt ze een behoorlijke inhaalslag. Haar darmpjes en andere organen zijn heel goed hersteld. Het enige wat je nog aan haar kan zien is een mini littekentje op haar naveltje, verder niets. Bijzonder he?! Daar waar ze eerst super snel van de kaart kon zijn doordat iets anders ging dan normaal gesproken of wanneer ze iets langer moet wachten, is ze nu echt de rust zelve. We boffen met haar, ze slaapt al een langere tijd van 21:30 tot 6:30 uur waardoor papa en mama nog geen wallen onder hun ogen hebben. Ze is een blije baby en lacht het liefst de hele dag, vooral naar zichzelf. Ze ontdekt haar eigen handjes, voeten en rolt om. Overdag draag ik haar graag in een draagdoek zodat ik mijn handen ook vrij heb om lekkere dingen te maken in de keuken die jullie hier vervolgens weer zien verschijnen. Multitasken is het grote woord. Sinds vorige week gaat Vera twee dagen per week naar een gastouder zodat ik thuis kan werken of aan de slag ga met Masterclasses bij mensen thuis. Dit vond ik toch wel spannend maar het went snel. We genieten intens, iedere dag en elk moment. Het gaat zo snel voorbij, dat zien we nu al in die paar maanden. Dankbaar dat zijn we zeker, voor hoe het gaat en om heel eerlijk te zijn, ik ben nog nooit zo gelukkig geweest.

Ik deel dit stuk omdat er zoveel mensen hebben meegeleefd, maar ook omdat ik hoop dat we op deze manier ook andere mensen met een baby met een gastroschisis hoop en vertrouwen kunnen geven. Het gaat niet altijd goed, maar het verhaal van Vera zou mij in die tijd ook kracht gegeven hebben. 

Mede dankzij alle support van de mensen om ons heen, via Facebook, Instagram, mailtjes, kaarten en cadeautjes was de spannende tijd een stuk dragelijker. Daar willen we iedereen voor bedanken. 

Op Instagram en in mijn stories deel ik regelmatig wat over Vera. Vind je het leuk om mee te kijken? Volg mij daar gerust.

Heel veel liefs,

Marike